• صفحه نخست
• شناخت برونزینو؛ غول مانریست ها

خلاصه برونزینو

برونزینو در میان مانیریست ها غول است. یک استاد زیبا و آرام پرتره که نقاشی او تجسم عقاید و آرمان های ملایم دوک های مدیچی در قرن شانزدهم ایتالیا بود. برونزینو که تحت تأثیر اولیه استاد فلورانسی یاکوپو داپونتورمو قرار گرفت، سبک خطی دقیق خود را توسعه داد که به همان اندازه که مدیون تأثیر میکل آنژ و رافائل بود، مدیون سبک ساده تر پونتورمو بود. برونزینو بهترین هنرمند پرتره در فلورانس شد. سبک او عاری از احساسات و در عین حال در ظرافت و دکوراسیون خود کاملاً فریبنده است. اگرچه برونزینو (به درستی) به عنوان یک پرتره‌تیست مشهور است، اما برونزینو سفارش‌های متعدد دیگری (برخی با همکاری پونتورمو) از جمله نقاشی‌های دیواری، مجسمه‌های محراب و تزئینات داخلی بر عهده گرفت. برونزینو علاوه بر تمثیل‌های مذهبی فراوانش، تعدادی نقاشی اسطوره‌ای خلق کرد که از طریق آنها عشق خود را به نمادگرایی و مهارت در رنگ‌آمیزی به رخ کشید.

حذف تبلیغات

دستاوردهای

زمانی که برانزینو به عنوان نقاش دربار در پسارو مشغول به کار بود، با کتاب بسیار تأثیرگذار Il Cortegiano آشنا شد. این کتاب یک راهنمای آداب معاشرت برای اشراف ایتالیایی ارائه کرد و برونزینو به تنهایی قوانین آداب آن را به سبک بصری متناسب با موضوعات آن ترجمه کرد. نتیجه، سبکی از ظرافت فنی بود که به نسل های آینده پرتره نویسان منتقل می شد.

برانزینو مجموعه‌ای از نقاشی‌های دیواری را تولید کرد که درک پیچیده‌ای از رنگ و نقش برجسته نقاشی را آشکار می‌کرد. در واقع، با استفاده از ترکیبی مجلل از رنگ‌ها، که کاملاً نمونه‌ای از سبک منریست تزئینی بود، مهارت خاص برونزینو در توانایی او در رنگ‌آمیزی برای تأثیرگذاری بر ظرافت زیاد در سایه و نور مشهود بود.

در اواسط قرن شانزدهم، برونزینو درگیر بحث به اصطلاح وارچی پاراگون شد. او به دنبال این بود که این فرض را که مجسمه سازی برتر از پرتره است به چالش بکشد زیرا می تواند سوژه های خود را در یک نمای 360 درجه از یک موضوع نشان دهد. بنابراین برونزینو «پرتره دوگانه» را تولید می‌کند که در آن، با تقسیم‌بندی قاب نقاشی، می‌توانست چندین دیدگاه از یک موضوع ارائه دهد.

برونزینو شاعر و همچنین نقاش بود و تصور می‌کرد که سیصد شعر سروده است. او غزلیات را به شیوه نئو پترارشیایی و شعر برلسکی را به سبک برنی سروده است. شعر او بسیار مورد تحسین شاعر آنیبال کارو (1507-1566) قرار گرفت، و بسیاری از پژوهش های اخیر ادعا می کنند که درک شعر برونزینو به شخص اجازه می دهد تا به قدردانی بیشتری از نقاشی او دست یابد.

مهمترین آثار هنرمند

عبور از دریای سرخ

این نقاشی دیواری، یکی از چهار نقاشی، به سفارش کوزیمو اول د مدیچی و همسرش، النور تولدو، برای تزئین دیوارهای کلیسای کوچک الئونور در پالازو وکیو در فلورانس ساخته شده است. سه دیوار از چهار دیوار کلیسا که توسط برونزینو نقاشی شده است، داستان موسی را به تصویر می کشد. نقاشی دیواری عبور از دریای سرخ در دیوار جنوبی کلیسا دیده می شود. لیانا دی جیرولامی چنی، مورخ هنر، حدس می‌زند که «شاید این نقاشی بهترین بیان سبک مانیرا [مانریسم] برونزینو را در ترکیبی از احساسی بودن و هوس‌بازی‌اش باشد».

نقاشی دیواری شامل صحنه های متعدد کتاب مقدس است. چهره‌هایی که در مرکز و سمت چپ پیش‌زمینه قرار دارند، عبرانیان را نشان می‌دهند که برای خروج از مصر آماده می‌شوند (خروج 12: 33-39)، در حالی که آن‌هایی که در پس‌زمینه قرار دارند، نشان‌دهنده عبور عبرانیان از دریای سرخ هستند. چهره آبی رنگ در پس‌زمینه، موسی، به آب اشاره می‌کند که به حالت عادی بازگردد و در این فرآیند، مصری‌هایی را که در تعقیب عبرانیان هستند غرق می‌کند (خروج 14:21-29). موسی سالخورده با ردای قهوه‌ای، ریش خاکستری و دو پرتو نور که از سرش می‌تابد، دوباره در پیش‌زمینه سمت راست ظاهر می‌شود و دست خود را روی یوشع می‌گذارد و به او دستور می‌دهد که به عنوان جانشین او، بنی‌اسرائیل را به سمت رهبری کند. زمین موعود (اعداد 27:12-23).

فیگور مرد برهنه در سمت چپ پیش زمینه، که به طرز ناخوشایندی منقبض شده و مچ زن نشسته را گرفته است، در حالی که باسن خود را به سمت بیرون به شکلی اغراق آمیز فشار می دهد، و یک دستش به سمت بالا بلند شده است، که از عناصر معمولی موقعیت مانریست است. در واقع، تصور بر این است که ژست مرد برهنه و ایستاده از Idolino الهام گرفته شده است، یک کپی رومی از یک مجسمه برنز یونانی که در حفاری پسارو در سال 1530 کشف شد، جایی که برونزینو در آن زمان کار می کرد. همچنین شکل مرد در مرکز که به صخره ای تکیه داده است با یک پا در پشت پای دیگر نشان داده شده است. این ژستی بود که اغلب توسط برونزینو استفاده می شد و بنابراین به عنوان یک موتیف نویسندگی رتبه بندی می شود.

در عین حال، در داخل نقاشی دیواری، چندین اشاره به اهداف سلسله ای و سیاسی مدیچی ها پنهان شده است. برای مثال، موسی در اینجا نماینده کوزیمو اول مدیچی است که هدفش هدایت قومش به سوی شکوه بود. این ارتباط با جسارت با بنر قرمز مصری در سمت چپ پس‌زمینه تقویت می‌شود که نشانی جزئی از خانواده Strozzi را نشان می‌دهد. این ویژگی به نبرد مونتمورلو در سال 1537 اشاره دارد که در آن کوزیموها رقبای سرسخت خود (استروزی) را شکست دادند. علاوه بر این، نامزدی موسی از جاشوا به عنوان رهبر آینده عبرانیان در پیش‌زمینه، همراه با حضور زنان باردار و شیرده در تصویر، به تولد فرناندو، پسر کوزیمو اول، که وارث ظاهری دولت دوک بود، اشاره دارد.

دبورا پارکر، مورخ هنر خاطرنشان می‌کند که این نقاشی‌های دیواری "استفاده ماهرانه برونزینو از رنگ، کار او با "ombre" و "lumi" - سایه‌ها و نور برای ایجاد تسکین را نشان می‌دهد. اولترامارین، مرجانی، زرد ملایم، طیف وسیعی از سبزها به جای قرمز و آبی اشباع رایج‌تر که برای مثال در نقاشی‌های رافائل دیده می‌شود. ترکیب رنگ‌ها در کاربردهای کانگیاتیسمو (یا تغییرات رنگی که در آن دو رنگ در کنار هم قرار می‌گیرند) نه کمتر قابل توجه [...] این استفاده زینتی از رنگ نمونه ای از مصنوعی بودن تزئینی نقاشی Maniera است.

نقاشی دیواری - کلیسای کوچک Eleonora di Toledo، Palazzo Vecchio، فلورانس، توسکانی، ایتالیا

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”